Uitgerust verder

Vanochtend 6 uur liep de wekker af. Geen ontbijt wel tandjes poetsen en andere toilet vereisten en om 7 uur gestart. Na 500 meter een eerste helling van 10 %. De dag tevoren nog tegen elkaar gezegd dat we die helling lopend zouden doen. Maar als twee jonge veulens trapten we de helling op. Boven moesten we een stop inlassen het hart was volledig verrast door deze aanval. We rijden richting de Saone rivier met een lekker tempo geen wind en het was vochtig warm. Om 9 uur hebben we op een dorpspleintje ontbeten, naast een ouderwetse wasplaats voor de was van het dorp. Op datzelfde plein stond een of ander oud apparaat dat ik niet kon thuis brengen. Marion heeft er een foto van gemaakt en misschien weet iemand van jullie wat dat is. De route langs de Saone is fantastisch, prachtig fietspad met regelmatig een boot die ons tegenmoet komt. Bij een supermarkt nog wat inkopen gedaan onderweg nog een colaatje genomen en onze bidons laten bijvullen. En rond 12 uur hadden we 64 km onder de wielen. Inmiddels was het bloedheet mijn gps gaf een temp aan van 43 graden. Niet te harden gelukkig moesten we nog maar 6 km naar ons verblijf voor de nacht. Gelukkig konden we meteen terecht in deze Gite met zwembad. Prachtige tuin maar in de schaduw is het zelfs te warm dus liggen we onder de airco op bed.

Er is ons toegezegd dat we aan tafel mogen aanschuiven. In dit gebied is het een crime om onderdak te vinden enigszins kort bij de route. Marion heeft er bijna een halve dag taak aan. Morgen liggen we in een koestal knorde ze naast me. Zo meteen het zwembad wat drinken en wat eten dan uitbuiken en terug kijken op weer een intensieve maar mooie dag.

Groetjes

MaWi

De camping is haar ding!

Genoten van een goede nachtrust werden we om 8 uur wakker. Te voet naar het centrum van Marnay om bij een patisserie een ontbijt te nemen. Met de madam wat afspraken gemaakt voor belegde broodjes voor morgenvroeg. Dat was uit voorzorg geregeld immers ons plan is vroeg te vertrekken het is net als in Nederland broeiierig warm. De dag lekker luierend doorgebracht en onder het genot van een biertje wist ze mij weer te verbazen. "De camping is mijn ding, zou best met een caravan erop uit willen trekken. Lekker vrij in doen in laten in een hotel moet je toch aan een aantal etiquettes voldoen en dat voelt zo plichtmatig." Een lichte rilling was mijn reaktie. Ik ben er nog niet aan toe. Als ik zo om me heen kijk en ik zie die "greyhead"s voor hun caravan liggen, dan voel ik me daar nog te jong voor. Ik kies toch voor de fiets en neem dan een hotel op de koop toe. Ik kan haar gevoel wel begrijpen. Nu ik voor onze lodge zit met de benen op tafel doet me dat aan ons terras thuis denken. Ik kan dan zo genieten van de rust de ruimte en onze tuin. Ik denk dat het is wat zij bedoeld vrij ongedwongen ontspannen in een natuurlijke omgeving. Jaja die kleine van me weet wel wat genieten is. Kan ik nog veel van leren maar allee we zijn nu eenmaal verschillend en daar genieten we van. Wij saampjes"eenheid in verscheidenheid" .

Verwonderd was ik verder van een twee tal foto's op facebook waar mijn jongste zoon Rik in zijn blootje met slechts een leren schort om staat te bbq-en. Wat moet je daar nu mee als vader. Zou ik dat zelf ook gedurfd hebben. Ik denk het niet. En dat is nu net wat ik zo bijzonder aan dat jong vindt. Hij is en blijft zichzelf en laat zich niet leiden door de massa. Rikkie kerel gewaagd maar allee! Morgen vroeg uit de veren 7 uur op de pedalen.

Bon soir mes amis

Masjerang

Ik kan geen andere titel bedenken van dat allegaartje aan ervaringen van vandaag. Slecht geslapen op dat duivenhok van een hotel. In de aanbieding als gerenommeerd geclassificeerd incl. restaurant. In Poligny lag dit optrekje met de uitnodigende naam Charmilles. Na de incheck een biertje in de tuin met de vraag hoe laat aan tafel. Restaurant c'est fermé monsieur. Dus na een douche op dat bedompte hok op de pedalen om 2 km verder te "restaureren". Terug op het hok liggen woelen en draaien kon de slaap niet vatten en mijn wederhelft ook niet. Het wachten op de morgenstond duurde te lang. 8 uur ontbijt in de wetenschap dat we nog geen plek voor komende nacht hadden. We vertelden dit aan madam Charmilles. Nou die trok meteen van leer. Belde de burgemeester en het info toerisme hoe het bij god mogelijk was dat deze mensen uit Nederland geen slaapplek konden vinden. We moesten op antwoord wachten zei de madam. Nou dat duurde ons toch te lang en met een diepe buiging namen wij afscheid van Charmilles. Overigens deed zij zich alle moeite, was niets mis mee. Ze vertelde ons dat de kleine hotels het moeilijk hebben onder het juk van die grote en de regering. Met een Vive la France vertrokken we. Het was al broeiierig warm, Marion heeft geen foto's gemaakt was gewoon te warm om te stoppen. Met 38 graden pislauw water in de bidons en onze lijven die om rust schreeuwden moesten we de dag door komen zo'n 70 km voor de boeg. Marion had tevoren nog eens goed gekeken naar overnachtings mogelijkheden in Marnay. En jawel hoor rond de klok van 11 stop neemt de telefoon en regelt een lodge tent op een prachtige camping in Marnay. Ze boekte meteen voor twee dagen. Dus morgen Vief nemen we die rustdag. Het was vandaag erger afzien dan de bergen van de Jura, een verzengende hitte teisterden onze lijven. Marke zakte op het eind door haar pootjes en moest meerdere keren de heuveltjes met fiets belopen. Ondanks dat nemen we geen risico, we letten op elkaar en het is verstandig morgen een rustdag te nemen.

Morgen lekker niets hoeven!

Groetjes

De Jura beklommen

In de Gite in Coisia een keutele dorp ontmoeten we nog twee stellen waarvan het ene stel de dag van morgen zuidwaarts trok en het andere stel volgde de route noordwaarts. Natuurlijk wissel je vervolgens wat ervaringen uit. In dat gesprek kwam ook de dag van morgen aan bod. De Noordwaartsen Harry (71 jaar)en Bets (68 jaar ) vertelden dat ze morgen in Poligny een hotel gereserveerd hadden. Dat was zo'n 30 km verder dan dat wij gepland hadden. Marion keek me aan en ik zag aan haar dit laat ik niet gebeuren. Zij meteen een hotel gereserveerd in Poligny. Na een gezamenlijk avond eten vroeg naar bed. Zes loopt de wekker af, 7 uur ontbijt, 7.20 uur op de fiets. Het was fris vanochtend dus jasje aan en gaan met die banaan de bergen tegenmoet. Om jullie een indruk te geven na 10 km vier beklimmingen van 8 % weliswaar korte maar de spieren zijn ontwaakt. Vervolgens 8% 500 meter en vervolgens de barrage de Vouglans 2,5 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 6%. Na de top dachten we het is welletjes maar weer legde de Jura ons een klim van 1,5 km van 6% , Pont de Poitte 1,5 km 6%, vervolgens Blye 2 km met 5% en voor Plasne ontzettende tegen wind. En als sluitstuk een welkome afdaling van 4 km naar Poligny. We hebben de bergen van de Jura overwonnen! Het was intens zwaar maar ook geweldig en met trots sluiten dit hoofdstuk weer af!

Vandaag is vaderdag en vannacht droomde ik dat mijn twee zonen Tim en Rik mij in Poligny opwachten om mij te knuffelen. Omdat ik zo'n bijzondere, leuke en lieve vader ben. Toch?

Maar de droom was slechts een droom. Wat ik echter heel bijzonder vond is dat ze beiden onafhankelijk van elkaar mij een mooie boodschap schreven. Dank Tim dank Rik heel bijzonder, jullie woorden deden zo goed.

Trots op mijn gezin!

Ps: een ode aan Marion is op zijn plaats.

geweldig te zien die touch van de pedalen

haar benen romp en kont bewogen ritmisch op de flanken,

waar heb ik deze vrouw en maatje aan te danken!

Trots op je!

De Jura

Het was zwaar vandaag niet alleen vanwege de hellingen en de wind maar vooral de lange wegen die elk zicht op de omgeving door rots en begroeiing wegnam. We pedaleren langs de rivier d'Ain. Vanochtend om 8.30 uur vertrokken en om 16 uur waren we in Coisia (78 km) dat is een gemiddelde snelheid van 10 km per uur. Langdradig tot vervelens toe de route wegtrappend de blik op oneindig en elke km aftellend. Marke had het erg zwaar vooral het continu druk zetten veroorzaakten pijn onder haar voeten. Dus regelmatig stops in gelast. Verder zijn er geen bijzonderheden te verhalen. We liggen nu vermoeid op bed. We hebben onderdak in een Chambre d'hôte in een klein vergeten gat dat Coisia heet. Er zijn nog twee Nederlandse stellen in huis. Zo meteen gaan we samen aan tafel. Ben benieuwd wat de hospita ons voorschotelt. Zo dat was het voor vandaag. Morgen krijgen we een heel zware etappe voor de klep. De Jura wacht op ons met een sadistische glimlach.

A demain Jura!

Etappe drie luik

Luik 1

Vandaag fietsen we het laatste stukje van de Via Rhôna tot Vienne. Daar zullen we doorsteken in oostelijke richting. Vannacht de route nog eens doorgenomen en toen rees bij mij al de vraag; hoe komen we uit dat dal van de Rhône. De oostkant is een bergmassief waar wijnboeren hun druiven geplant hebben. Moeten wij die berg over of is er misschien een onderdoorgang. In Vienne werd ik van mijn droom verlost. Door de stad omhoog aanvankelijk 7 % wat nog redelijk te doen is. Vervolgens werd het stijgingspercentage al gauw 10 % en om het nog spannender te maken na 1.5 km 15 % en toen heb ik de pijp aan maarten moeten geven. Dus werd dat lopen en duwen met die kar achter me. Marion had het ook zwaar maar allee na 2.5 km waren we redelijk zo dachten we on top. Nou toen nog een keer een klim van zeker 1 km met een stijgingspercentage tussen 10 en 12 % en ook hier moest ik de pedalen los laten. En wat is het dan fijn om na die beklimming de zwaarte kracht te ervaren in een afdaling van kilometers. Gestaag ging het voorwaarts en op een terras laafden wij ons aan dat zwarte drankje vol suikers.

Luik 2

Een laatste passage van de Rhône bij Loyettes. Een dankwoord voor deze bijzondere rivier. Rhône je liet ons tegenstroom genieten van al dat moois dat jij en je oevers te bieden hebben. Je was onze gids in tegenstroom, jou tegen stroom was een baken voor ons. Nooit getwijfeld aan de richting immers jou tegenstroom gaf ons zekerheid. Moedertje Rhône in dank en met respect nemen we afscheid van je. Je was er voor ons, laat je water blijvend stromen en waak voor over- stromen.

Luik 3

Een kruisbeeld in de verte een teken, dus een moment van bezinning. Lief kruisbeeld ik omarm je met de vraag waarom toch. Een vraag die mij nog steeds bezig houdt. Samen hebben we gehuild in verdriet, het verlies van Math mijn broer heb ik nog niet verwerkt. Voor mij een moment om in mij zelf te keren, herinneringen op te halen. Herinneringen die ook weer een soort van dankbaarheid in zich hebben. In stilte en met betraande gezichten vervolgden we onze weg.

Na 75 km aankomst op ons overnachtingsplekkie. Marion had dit uitgezocht en ik was verbijsterd, zo mooi. Houten blokhutten prachtig ingericht. Zen was de naam van onze blokhut. De foto's spreken voor zich.

Vandaag met onze kleinkinderen getelefoneerd. We missen ze alle drie die poete van ons en natuurlijk ook onze jongens en meiden.

Zo meteen op de fiets naar het durpke voor een restaurant bezoekje!

A demain

De storm liet wat achter!

Vandaag besloten benen, billen en rug wat rust te gunnen. 30 kilometer zouden we slechts hoeven weg te trappen om in de vroege namiddag in Condrieu te zijn. Op ons gemak van een heerlijk biologisch ontbijt genoten. Na het ontbijt nog een paar uurtjes op een stretcher in de tuin doorgebracht. Om 11 uur keken we elkaar in de ogen en die zeiden fietsen. Gisteravond was er een kort maar hevig noodweer over dit deel van het land getrokken. Maar allee vandaag scheen de zon weer en niets vermoedend volgden we de Via Rhôna. Na zo'n 10 km de eerste takken op het fietspad vervolgens een omgevallen boom. Daar konden we nog makkelijk langs manoeuvreren. Dat herhaalde zich een paar keer.Inmiddels waren we 7 km verder toen het lot toesloeg. Omgevallen bomen blokkeerden de hele weg en wij zagen ons gedwongen te keren. Dat bekent dat je dan wat drukkere wegen voor je klep krijgt. En die Fransen wanneer ze een bolide onder hun kont hebben kennen ze maar een pedaal. Maar allee letzendlich kwamen we na 37 km rond de klok van een aan in Condrieu. Op een markt een colaatje gedronken en vervolgens wat inkopen gedaan bij de plaatselijk intermarché. Op de parkeeplaats trof ik een jonge Engelsman die samen met zijn vriendin per fiets van Lyon naar Montélimar wilden. Ze overnachten op campings in een tent op de harde ondergrond, afzien zo zei hij. Nog met hem over de Brexit gehad en wist me te vertellen dat het naar zijn mening niet zo hard zo lopen. De gevolgen voor de UK zijn te groot en dat accepteren zeker de jongeren niet. Hij was arts en ging na deze tocht zijn specialisatie starten. Marke had inmiddels wat voorraad ingeslagen. Ons plan was aan de oever van de Rhône op een bankje in de schaduw te picknicken. Plotsklaps leek het alsof ik een slag in mijn achterwiel had. Wat bleek, een doornen takje had zijn tentakel in mijn achterband gespiest. En als je die dan eruit trekt dan heb je ja ja. Dus mijn eerste bandje ter plekke geplakt en vervolgens al dat lekkers naar binnen gewerkt. Het is vandaag weer broeierig warm. Zo meteen een restaurantje pikken. Morgen trekken we weg van de Via Rhône om Lyon heen noordwaarts.

Groetjes

MaWi

Valence !?

Naschrift

We hadden een prachtig hotelletje in Charmes-sur-Rhône en we hadden ons aangemeld voor het diner. Het is algemeen bekend dat Marion bijzondere interesse heeft voor alles wat op tafel komt. Nou gisteravond heeft ze kunnen genieten van een diner ster waardig. Een mooie Rosé premier cru begeleidde de gerechten. Top eten top avond.

Woensdag etappe

Vanochtend vroeg uit de veren en om 8 uur trapten we rond richting Valence. Nou ergens in een helling midden in Valence sloeg de scharnierpen uit mijn aanhangwagen. Ik schrok en dacht meteen dat wordt een vroege thuiskomer. Ik zag alleen nog een schijf liggen en ik miste de vleugelmoer die alles op zijn plek houdt. Ik zag de bui al hangen Marke de aanhangwagen op haar rug en ik de bagagezak. Maar ook hier was er weer zo'n bijzonder moment. Ik op zoek naar die vleugelmoer en ik weet zeker dat "hij" me erop attendeerde. Dus snel moertje bevestigd en verder de stad door. Vandaag was het broeiierig warm daarom zo vroeg vertrokken. Om twee uur waren wij al in Andancette bij Villa Rhôna. Aangebeld maar zelfs de kat deed niet open. Om 16 uur konden we pas terecht zo melde Booking.com. Dus wat nu. Startnummer 4 hoorde dat op de markt beweging was. Nou mensen wij hebben daar twee uurtjes op een bank doorgebracht en gekeken naar een dorpstafereel dat ons 30 jaar terug in de tijd bracht. Ze hadden het plein versierd met alles wat ze in een jaar tijd week in week uit geknutseld hadden. Ik zal jullie mijn beelden besparen. Marion heeft wat plaatjes geschoten en die spreken voor zich. Om 16 uur meldden wij ons op ons verblijf adres en tot onze verbazing deed de schilder open met de mededeling dat mevrouw in Lyon was en dat ze rond de klok van 20 uur terug zou zijn. 10 minuten later zei die goede man dat hij naar huis ging. Dus hadden wij het huis voor ons alleen. Er zou, zo liet hij nog weten een avondmaal bereid worden. Om 19.30 uur kwam de eigenaresse met verontschuldigingen binnen. Heel aangenaam mens die ons een heerlijk diner opdiste in de prachtige tuin. Genieten. Marke had zeker twee uur gezocht naar een overblijf voor de komende dagen. Het is moeilijk om iets te vinden en dat niet te ver van de route afwijkt. Morgen een kort ritje want billen, rug en nek beginnen op te spelen.

Groetjes